Gisteren ging ik naar de boekvoorstelling “Wegwerpmens” van Tuur Viaene. Als afgestudeerde master kwam hij al vlug tot de vaststelling dat niemand op hem stond te wachten op de arbeidsmarkt. Tuur is een hoogopgeleide, jonge vader, die élke job aannam, de financiële noodzaak dwong hem daartoe. In zijn boek beschrijft hij zijn ervaringen als interimmer. Bijzonder moedig vind ik het dat hij het taboe van werkloos-zijn door zijn boek durft te doorbreken. In onze hokjesmaatschappij geniet je als werkende immers een hogere status dan als werkzoekende. Honderdduizenden werklozen delen de dag vandaag dit lot. Je eigen werkloosheid wordt meestal voorgesteld als iets waar je zelf verantwoordelijk voor bent. Heb je wel genoeg naar werk gezocht, misschien ben je wel te kieskeurig bij het zoeken naar werk, of heb je niet een verkeerde houding waardoor je geen werk vindt of houdt? Al vlug wordt je met de vinger gewezen. Bij deze wil ik hier mijn eigen schaamte doorbreken. Als vijftigplusser, werkzoekende heb ik zelf aan den lijve, de kommer en kwel, op de arbeidsmarkt ondervonden. De afgelopen 10 jaar (niet toevallig is het 10 jaar dat de overheid de term “activering” heeft gelanceerd) navigeer ik mij van zelfstandige activiteiten, naar jobs met een nepstatuten, naar een job waarin je je al vlug als een uitgeperste citroen begint te voelen, om daarna een job met interim contract aan te nemen, en daarna een contract met bepaalde duur uit te voeren. Deze laatste resulteerde bijna in een vaste job, dat was mij althans beloofd! Alleen op de laatste dag van mijn contract, precies om 16u, twee uur voor sluitingstijd werd mij droogweg meegedeeld dat ik de volgende dag niet meer hoefde te komen.
Ja, ik weet maar al te goed wat met een wegwerpmens wordt bedoeld! Al vlug voel je je als een vuilbakzak die ‘s avonds nog dringend dient te worden buitengezet. Je voelt je als een lichtje die naar believen kan worden in en uitgeschakeld, niet meer dan dat. Ja, ook ik ben net als Tuur ingegaan op elke aanbieding, als alleenstaande kostdrager met kinderen had ik geen andere keuze. Deze zoektocht op de arbeidsmarkt heeft me een rijkgevulde CV opgeleverd, die bulkt van ervaring en competenties. Ervaring, competenties en leeftijd die ze echter liever kwijt zijn dan rijk, gezien de bitter weinig reacties op ongeveer een veertigtal sollicitatiebrieven ondertussen. Dus navigeer ik op zeer regelmatige basis op de site van de VDAB, tussen alweer jobs met nepstatuten, dubbele vacatures, interim jobs en jazeker ook nepvacatures, op zoek naar die zeldzame duurzame jobs. Ondertussen wordt ik al een drietal maanden geactiveerd door de VDAB. Maandelijks wordt ik uitgenodigd, lees opgeroepen, iets wat ik als bijzonder vernederend ervaar, gezien ik een zeer actieve werkzoekende ben. Ook houd ik mij ledig met het verrichten van onbezoldigde vrijwilligerswerk voor comités, verenigingen gesubsidieerd door de overheid, enz… Ja, nietsdoen is niet mijn ding. Om nu deze week te moeten lezen dat de overheid nog meer controle wil uitoefenen op vrijwilligerswerk. Waarbij ik mij twee bedenkingen maak, enerzijds wordt een massale oproep gedaan om als vrijwilliger aan de slag te gaan, ook bij de overheid, gemeente of gesubsidieerde verenigingen. (meer vrijwilligers= minder betaalde werkkrachten, in veel gevallen). Anderzijds wil men de controle op vrijwilligerswerk vergroten, misschien juist omdat men bij de keuze van vrijwilligerswerk, in eerste instantie zou kiezen voor dit werk binnen de overheid, gemeente of gesubsidieerde verenigingen. Waar is dan je vrijheid van keuze? Soit, terug naar mijn zoektocht naar betaald werk. Ik had nu het plan opgevat, vroegere ervaringen indachtig, alweer werkzoekend voor 6 maanden, om meer selectief naar werk te gaan zoeken. Enkel te kiezen voor werkzekere, duurzame jobs. Al was het maar om mijn lieve zelf te beschermen tegen nog meer pijnlijke ervaringen. Want eerlijk gezegd de rek is er een beetje uit. Maar ook ditmaal heb ik mijn grens overschreden. Ik schreef mij vorige week in bij een interim-bureau, omdat ze zo’n leuke job hadden “met optie vast werk”. Ondertussen alweer niets meer van gehoord! Zou dit de regel zijn? Waar ik nu toe wil komen is, ik zou één raad willen geven aan jonge en andere werkzoekenden.
Geloof me vrij, ik hou er echt niet van om kwistig met raad rond te strooien. Als het enigszins financieel kan, lieve mensen, wees selectief naar het aanvaarden van werk, maak een carrièreplanning, wees niet te flexibel. Ervaring kun je trouwens je hele leven opbouwen. Maar vooral blijf moedig op je strepen staan, weet jouw leven is de jouwe! Jouw keuzes zijn voor jou de beste. Laat je geen schuldgevoelens aanpraten als je niet vlug genoeg werk vindt. Ga enkel voor de beste jobs en laat je niet ontmoedigen of kleineren, dat gebeurt ja. Onder voorbehoud, als het enigszins financieel kan. Je hoeft helemaal niets ter eer en glorie van deze maatschappij. Jij bent trouwens niet schuldig aan de huidige mistoestanden. Integendeel deze maatschappij is jou heel veel verschuldigd. Hou de moed erin. Herschool tijdig, als je merkt dat je in een doodlopend straatje bent beland. Op een dag vind je die waardevolle job. Voor de rest laten we hopen dat we in de (zeer nabije toekomst) bespaard zullen blijven van al te veel besparingen op de kop van de werkzoekenden. Daarom de boodschap, maak de juiste politieke keuzes, ja iedereen kan werkloos worden, zeker in deze tijden van crisis, extreme werkdruk en te weinig controle op het doen en laten van interim-bureaus. In 2006 beweerde minister van werk Monica De Coninck dat jobs met dienstencheques, bedoeld waren om laaggeschoolde of allochtone mensen aan een job te helpen. In 2014 lees ik op haar pagina van de spa het volgende: “ Maar liefst 96% van de mensen tewerkgesteld met dienstencheques hebben hooguit een diploma middelbaar onderwijs. “ . Lees ik hier tussen de lijntjes dat de grenzen zijn verlegd? Monica De Coninck als vurige voorstander van dienstenchequejobs, ziet deze jobs als een opportuniteit om zoveel mogelijk mensen aan een job te “helpen”. Zonder onderscheid van bekwaamheid, scholingsgraad of interesse in de job! Iedereen die handen en poten heeft aan het werk! Akkoord, verantwoordelijkheid dragen ja, maar voor mij geldt nog steeds de juiste man op de juiste plaats, eerbied voor verscheidenheid en waardering voor diploma’s, maar ook voor competenties. Laten we ijveren voor een maatschappij die terug ten dienste staat van de mensen en niet voor een maatschappij waarin mensen zich in allerlei onhoudbare bochten moeten wringen om die maatschappij te plezieren, ja zelfs in stand te houden. Als het financieel kan tenminste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten